دلیل واقعی ماراتنوردان به دیوار برخورد کردند
دلیل واقعی ماراتنوردان به دیوار برخورد کردند
Anonim

یک مطالعه جدید نشان می دهد که آستانه "سرعت بحرانی" شما در یک سوم پایانی یک ماراتن کاهش می یابد، که ممکن است توضیح دهد که چرا مسافت باعث ایجاد ضربه های زیادی می شود.

به تعبیر مایک تایسون، هر دوی ماراتن تا زمانی که به مایل 20 برسد، برنامه ای دارد. شما سرعت مسابقه خود را به خوبی تنظیم کرده اید، مناطق ضربان قلب خود را ترسیم کرده اید، روی سوخت گیری خود وسواس دارید، و شاید حتی برخی از تست های متابولیک را در یک آزمایشگاه ورزشی انجام داده اید. شما می دانید که با چه سرعتی باید بتوانید 26.2 مایل بدوید. اما به نوعی، در آن مه های اواخر مسابقه، هیچ کدام مهم نیست. حتی برای حرفه ای ها که توسط یک تیم علمی ورزشی درجه یک حمایت می شوند، مایل های پایانی ماراتن سرسختانه غیرقابل پیش بینی باقی می مانند.

یک مطالعه جدید در مجله فیزیولوژی کاربردی یکی از دلایل این غیرقابل پیش بینی بودن را بررسی می کند: فیزیولوژی شما با خستگی تغییر می کند. تست‌های آزمایشگاهی می‌توانند پارامترهایی مانند VO2max، آستانه لاکتات و اقتصاد دویدن را اندازه‌گیری کنند که با هم می‌توانند دقیقاً سرعت دویدن ماراتن را پیش‌بینی کنند. اما این آزمایش‌ها همیشه زمانی انجام می‌شوند که شما استراحت خوبی داشته باشید. اطلاعات بسیار کمی در مورد اینکه چگونه این پارامترها و سایر پارامترها در طول یک ماراتن تغییر می کنند - و چه کاری می توانید انجام دهید تا آنها را تا حد ممکن پایدار نگه دارید.

مطالعه جدید از گروه تحقیقاتی اندی جونز در دانشگاه اکستر به رهبری آیدا کلارک و شامل چند نویسنده جالب است: برت کربی از آزمایشگاه تحقیقاتی ورزش نایک و همکار سابقش براد ویلکینز. این مطالعه از پروژه Breaking2 چند سال پیش بیرون آمد. جونز و تیم نایک آزمایش‌های آزمایشگاهی و میدانی زیادی را با الیود کیپچوگه و سایر کاندیدهای ماراتن دو ساعته انجام دادند تا توانایی‌های آنها را ارزیابی کنند - اما آنها می‌دانستند که این نوع آزمایش تنها بخشی از داستان را نشان می‌دهد، زیرا همه پارامترهایی که آزمایش کردند تغییر می‌کند. تحت استرس یک ماراتن

جونز می‌گوید: هر چقدر هم که این واقعیت بدیهی به نظر برسد - البته فیزیولوژی و متابولیسم و حتی فرم دویدن شما وقتی خسته می‌شوید تغییر می‌کند! - اغلب نادیده گرفته می‌شود و اندازه‌گیری یا پیش‌بینی آن بسیار سخت است. ممکن است چندین ورزشکار در خط شروع داشته باشید که تشخیص آنها بر اساس فیزیولوژی آنها در حالت تازه آزمایش سخت باشد، اما کسی که برنده می شود، فردی است که به دلایلی در برابر خستگی مقاومت می کند و کمتر دچار وخامت آنها می شود. متغیرها همانطور که مسابقه ادامه دارد. او اضافه می‌کند که ممکن است کیپچوگه از این نظر «بسیار پربرکت» باشد، و این چیزی است که او را خاص می‌کند، زیرا ارزش‌های آزمایشگاهی استراحت او برای یک ورزشکار نخبه غیرعادی نیست.

برای بررسی این سوال، جونز و همکارانش 16 داوطلب را در چهار تست ورزشی در روزهای مختلف قرار دادند: یک بار زمانی که استراحت داشتند و سه بار زمانی که از 40، 80 یا 120 دقیقه دوچرخه سواری تند خسته شده بودند. چارچوب زمانی تصادفی نیست: آنها می خواستند دریابند که یک ماراتن دو ساعته بالقوه چه نوع تغییرات فیزیولوژیکی را ممکن است تجربه کند.

تست اصلی تمرینی که استفاده کردند کمی توضیح می خواهد. در ظاهر، این بسیار ساده است (اما به طرز طاقت‌فرسایی دردناک): یک تست دوچرخه‌سواری سه دقیقه‌ای که در آن به هیچ وجه به سرعت خود را نمی‌دانید، اما در عوض از همان ابتدا تا جایی که می‌توانید با سرعت زیاد می‌دوید و سپس برای عزیزانتان صبر کنید. زندگی آنها همچنین انواع دیگر اندازه‌گیری‌های پیچیده‌تر را انجام دادند که شامل نمونه‌های خون برای لاکتات، ماسک‌های تنفسی برای VO2 و بیوپسی عضلانی بود. اما آنها بیشتر به تست سه دقیقه ای علاقه مند بودند، زیرا این روشی برای تعیین چیزی به نام قدرت بحرانی است.

علم ورزش با انبوهی از آستانه های مختلف نفرین شده است، که به طرق مختلف با میزان تنفس شما، میزان لاکتات در خون شما و پارامترهای مختلف دیگر تعریف می شود. همه آن‌ها، به نوعی، سعی می‌کنند بین ورزش آسان‌تر که برای دوره‌های طولانی پایدار است و ورزش سخت‌تر که اینطور نیست، مشخص کنند. البته، انتقال از "آسان" به "سخت" به جای یک دیوار آجری ناگهانی، تدریجی است، به همین دلیل است که راه های مختلفی برای تعریف آن وجود دارد.

قدرت بحرانی یک تعریف آستانه ای است که از دهه 1960 وجود داشته است، اما در دهه گذشته در بین دانشمندان ورزش مورد توجه قرار گرفته است. از نظر عملی، وقتی زیر توان بحرانی ورزش می کنید، می توانید در یک حالت ثابت بمانید که در آن دسته ای از پارامترهای فیزیولوژیکی کلیدی مانند جذب اکسیژن، سطح لاکتات، اسیدیته خون ثابت می مانند. از طرف دیگر، وقتی بالاتر از توان بحرانی ورزش می کنید، این پارامترها بطور اجتناب ناپذیری به سمت بالا حرکت می کنند تا زمانی که مجبور به توقف شوید. برای یک ورزشکار استقامتی، اگر پایین‌تر از قدرت بحرانی هستید، در موقعیت خوبی هستید. به محض اینکه از بالای آن می روید، ساعت در حال حرکت است.

یک نکته کوچک به کنار: این توصیف باعث می‌شود به نظر برسد که تا زمانی که زیر قدرت بحرانی باشید، می‌توانید برای همیشه ادامه دهید. در عمل، این درست نیست. طبق مقاله قبلی جونز و آنی وانهاتالو، دونده های نخبه ماراتن می توانند حدود 96 درصد از قدرت حیاتی (یا همانطور که در زمینه دویدن به آن اشاره می شود، سرعت بحرانی) را در طول یک ماراتن حفظ کنند. عوامل دیگری مانند سوخت رسانی و شاید آسیب عضلانی در نهایت باعث کاهش سرعت شما می شوند حتی اگر کمتر از توان بحرانی باشید.

روش معمول اندازه‌گیری توان بحرانی این است که ورزشکاران یک سری تست‌های زمان تا خستگی کامل بین ۲ تا ۱۵ دقیقه را در روزهای مختلف انجام دهند. با نگاه کردن به رابطه بین میزان توانی که می توانید تولید کنید و مدت زمانی که می توانید در آن توان دوام بیاورید، می توان توان بحرانی و کمیت دیگری را که گاهی اوقات ظرفیت بی هوازی یا به اختصار W’ نامیده می شود محاسبه کرد.

این ظرفیت بی‌هوازی اساساً معیاری است از میزان کاری که می‌توانید پس از تجاوز از توان/سرعت بحرانی خود انجام دهید. اگر فقط کمی بالاتر از سرعت بحرانی می دوید، به تدریج ظرفیت بی هوازی خود را تخلیه خواهید کرد. اگر سرعت دویدن را بسیار سریعتر از سرعت بحرانی شروع کنید، خیلی سریع از آن استفاده خواهید کرد. اگر خیلی کمتر از سرعت بحرانی دویدن داشته باشید، مخزن ظرفیت بی هوازی شما به تدریج دوباره شروع به پر شدن می کند. این اساساً همان چیزی است که در طول تمرینات اینتروال و در طول مسابقات تاکتیکی با نوسانات مکرر و تغییرات سرعت اتفاق می‌افتد: شما تانک W خود را به لبه خالی می‌کشید، سپس عقب‌نشینی می‌کنید تا به آن اجازه دهید دوباره پر شود.

تست اسپرینت سه دقیقه ای یک راه ساده تر دیگر برای تخمین توان بحرانی و W است. محققان با درخواست از داوطلبان خود برای تکمیل این آزمایش پس از 0، 40، 80 یا 120 دقیقه ورزش نسبتاً سخت (اما زیر توان بحرانی)، توانستند تعیین کنند که آیا این ویژگی ها با خستگی تغییر می کند یا خیر. این به نوبه خود به ما می گوید که آیا دانستن قدرت حیاتی و W یک فرد باید ما را قادر سازد تا عملکرد ماراتن او را به طور دقیق پیش بینی کنیم.

نتایج نشان داد که توان بحرانی پس از 40 یا 80 دقیقه تغییر نمی کند. پس از 120 دقیقه اما به طور متوسط 9 درصد کاهش یافته بود. این یک یافته جالب است، با توجه به اینکه دونده های نخبه سرعت متوسطی دارند که فقط 4 درصد کمتر از سرعت بحرانی قبل از مسابقه است. این بدان معناست که می‌توان یک ماراتن را با سرعتی شروع کرد که احساس می‌کند منطقی و پایدار است، همچنان در دو سوم مسیر مسابقه احساس خوبی داشته باشیم و سپس، بدون هیچ دلیل مشخصی، متوجه شویم که این سرعت ناپایدار است. شما سرعت نگرفته اید، اما سرعت بحرانی شما به کمتر از سرعت مسابقه شما رسیده است و ساعت در حال حرکت است.

در مقابل، ظرفیت بی هوازی به طور پیوسته در طول مسابقه کاهش یافت و 10 درصد پس از 40 دقیقه، 18 درصد پس از 80 دقیقه و 23 درصد پس از دو ساعت کاهش یافت. توانایی شما برای پوشاندن جهش ها و دویدن تا پایان به تدریج کاهش می یابد.

یکی از جزئیات پایانی وجود داشت که ارزش ذکر کردن را دارد. البته تیم Breaking2 نه تنها به درک این کاهش، بلکه برای مقابله با آن علاقه مند بود. بنابراین آنها یک آزمایش اضافی را با 120 دقیقه ورزش انجام دادند، اما این بار به آزمودنی‌ها 60 گرم در ساعت کربوهیدرات به شکل نوشیدنی ورزشی Maurten دادند (آزمودنی‌ها در آزمایش‌های دیگر یک دارونما مطابق با طعم دریافت کردند). نوشیدنی کربوهیدراتی به طور قابل توجهی کاهش قدرت بحرانی را کاهش داد، اما تاثیری بر کاهش ظرفیت بی هوازی نداشت.

نتایج برخی مفاهیم فیزیولوژیکی جالب دارند. ممکن است قدرت بحرانی به سطوح قند خون حساس باشد که توسط نوشیدنی کربوهیدرات حفظ شده است، در حالی که ظرفیت بی هوازی به سطوح کربوهیدرات در خود عضلات حساس است که تحت تأثیر نوشیدنی قرار نگرفته است. اما از منظر عملی، چیزی که برای من جالب‌تر است این است که این چارچوب روش متفاوتی را به ما می‌دهد تا در مورد پدیده ناشناخته سقوط در ماراتن فکر کنیم.

حتی اگر کربوهیدرات ها را کاهش دهید، سرعت بحرانی شما تقریباً در اواخر ماراتن به سمت پایین خواهد رفت. هنگامی که این اتفاق می افتد، یا باید سرعت خود را کاهش دهید، یا شروع به استفاده از ظرفیت بی هوازی خود خواهید کرد. جونز توضیح می‌دهد که وقتی یک دونده مخزن W را خالی می‌کند، «آن‌ها می‌ایستند یا سرعتشان به‌طور فاجعه‌باری کاهش می‌یابد»، «همه اینها به نظر بسیار شبیه «کوبیدن به دیوار» است.» اگر شما به‌درستی سوخت نگیرید، این اتفاق بیشتر می‌افتد. ، زیرا سرعت بحرانی شما به شدت کاهش می یابد. اما اگر در نهایت سعی کنید سریعتر از سرعت بحرانی خود بدوید، حتی زمانی که سوخت مناسبی دارید، ممکن است اتفاق بیفتد، که با پیشرفت مسابقه تغییر خواهد کرد.

البته همه اینها آنچه را قبلاً می دانستیم تأیید می کند: ماراتن سخت و غیرقابل پیش بینی است و آزمایش هایی که در حالی که کاملاً در یک آزمایشگاه راحت استراحت می کنید، حقیقت کامل را در مورد نحوه عملکرد شما در مایل 23 نشان نمی دهد. از یک طرف. ، این یک کشش است. از طرف دیگر، به همین دلیل است که شما مسابقه را اجرا می کنید.

توصیه شده: